15-16 Haziran 1970…
İşçi sınıfımızın kendi gücünü fark edip ayağa kalktığı, mücadele tarihinde yepyeni ve unutulmayacak bir sayfa açtığı o iki gün…
Sermaye ve iktidarın hedefinde o dönemin sınıf sendikalarını ve DİSK’in yükselişini durdurmak vardı. 274 sayılı Sendikalar Kanunu’unda ve 275 sayılı Toplu İş Sözleşmesi, Grev ve Lokavt Kanunu’unda yapılan değişiklerle işçi sendikalarının var olabilmesi için iş kolunda çalışan işçilerin en az üçte birini üye yapma zorunluluğu getirilirken, DİSK’in etkisini tamamen ortadan kaldırmayı hedefleyen adımlar atıldı.
Bununla da yetinilmedi. Demirel Hükümeti ve TİSK’in desteğiyle Petrol-İş, Maden-İş, Lastik-İş, Kristal-İş, Basın-İş ve Tez Büro-İş gibi sınıf sendikalarını hedefleyen ve onları TÜRK-İŞ’ten uzaklaştırmayı amaçlayan girişimler birbirini takip etti.
İşte bu koşullar arasında, 15-16 Haziran 1970’te 100 bine varan işçi Kartal, Gebze, İzmit ve Levent’te ayağa kalktı. İşçiler, grevleri zorla bastırmaya çalışan polis ve asker barikatlarına rağmen “Yaşasın işçi sınıfının onurlu mücadelesi!” sloganlarıyla omuz omuza yürüdü.
Levent’te ve Kadıköy’de çıkan çatışmaların ardından 3 işçi yoldaşımız — Abdurrahman Bozkurt, Yaşar Yıldırım ve Mustafa Baylan — yaşamını yitirdi. Onları daima mücadelemizde yaşatmaya devam edeceğiz.
Hükümet bu halk hareketini bastırmak için yüzlerce işçiyi gözaltına aldı, pek çoğu işinden atıldı ve yargılandı. Anayasa Mahkemesi 9 Şubat 1972’de bu yasaların iptaline karar verirken 15-16 Haziran Direnişi’nin meşruluğu daha da pekişti.
15-16 Haziran, işçi sınıfımızın kendi geleceğine el koyabileceğine dair en önemli dönüm noktasında yerini aldı. DİSK, o tarihten bu yana işçilerimizin hak ve özgürlükleri, grev ve toplu sözleşme hakkı, insanca çalışma koşulları ve adil ücret talepleri için mücadeleye devam ediyor.
Bugün de bu mücadele halkın ve emekçilerin daha aydınlık, daha özgür ve daha adil bir geleceğe yürümesinde yolumuzu aydınlatmayı sürdürüyor.
15-16 Haziran İşçi Direnişi’nde yaşamını yitirenleri saygıyla anıyorum.