Bir mahallede halk gecekondularda yaşam mücadelesi veriyor, diğerinde bir siyasetçi kamu arazisini ticari depoya çevirerek para kazanıyor. Bu yalnızca bir imar meselesi değil; doğrudan adaletin kim için ve nasıl işlediğine dair bir mesele.
Antalya’nın iki farklı mahallesinde yaşanan iki ayrı tablo, aslında aynı düzenin iki yüzünü gösteriyor: Mülksüzleştirilen yurttaş ve imtiyazlı zümre.
Kızılarık’ta 100 Yıllık Yaşam “İzinsiz” İlan Ediliyor
Muratpaşa ilçesinin Kızılarık Mahallesi’nde yaşayan Tahtacı, Alevi ve Türkmen yurttaşlar yaklaşık bir asırdır bu topraklarda hayatlarını sürdürüyor. Devlete vergi vermiş, çocuklarını devlet okullarına göndermiş, elektrik ve su aboneliklerini yasal yollarla edinmişler. Fakat hâlâ tapuları yok.
Bugün karşılarında, adını 400 yıl öncesinden taşıyan Sadrazam Kuyucu Murad Paşa Bin Abdüsselam Vakfı var. Vakıflar Genel Müdürlüğü aracılığıyla gönderilen tebligatlarla, bu insanlardan 30 gün içinde evlerini boşaltmaları isteniyor.
Daha da çarpıcı olan: Yaklaşık 500 metrekarelik bir alandan yıllık 1 milyon TL’ye varan ecrimisil bedeli talep ediliyor.
Bu bir hukuk süreci mi, yoksa açıkça uygulanan bir mülksüzleştirme politikası mı?
Ya da daha temel bir soru: Yaşam hakkının ayrılmaz parçası olan barınma hakkı, gerçekten herkes için mi geçerli?
Kızıltoprak’ta Depoya Dönüşen Okul Alanı
Gözümüzü Muratpaşa’nın başka bir mahallesine, Kızıltoprak’a çeviriyoruz. Burada da bir kamu arazisi var. 5.105 metrekarelik bu parsel, imar planlarında “ilkokul alanı” olarak belirlenmiş.
Fakat gerçekte, bu alan 2019 yılından bu yana ticari depo olarak kullanılıyor. Kiracı kim? AKP Antalya İl Başkanı Ali Çetin.
Kullanımın ihale yoluyla gerçekleştiği belirtiliyor. Ancak ihaleye yalnızca Çetin’in şirketi katılmış ve kira bedeli kamuoyuyla paylaşılmıyor.
Aynı şehirde, aynı kurum eliyle, yurttaşlardan metrekare başına yıllık 5 bin TL kira istenirken, siyasetçiye okul alanı depo olarak tahsis ediliyor.
(Ne kadar kira ödediğini en yakın zamanda öğrenip sizlerle paylaşacağım.) Üstelik koşullar kamuya açık değil.
Devletin Terazisi Kim İçin?
Kızılarık’ta devlet, mülk sahibi olmayan ama barınma hakkı isteyen halkın karşısında duruyor.
Kızıltoprak’ta devlet, kamu arazisinden ticari kazanç sağlayan bir siyasetçinin yanında konumlanıyor.
Yurttaşın evi “işgal” sayılıyor, siyasetçinin deposu “yasal kiralama” olarak sunuluyor.
Birinde insanlar barınmak için mücadele ederken, diğerinde depo kuranlar kâr ediyor.
Bu nasıl bir terazidir? Adaletin kantarı kim için tartıyor?
Yurttaşlar Bir Araya Geliyor: Kızılarık Barınma Hakkı Bürosu Kuruldu
Tüm bu süreçlere karşı sessiz kalmayan Kızılarık halkı, dayanışma içinde harekete geçti. Yurttaşlar, barınma hakkını savunmak, bilgi edinmek ve birlikte mücadele etmek için “Kızılarık Barınma Hakkı Bürosu Platformu”nu kurdu.
Bu platform, yalnızca bir hak arama mücadelesi değil; aynı zamanda kamusal vicdanı yeniden ayağa kaldırma çabasıdır.
Soru Sormak Suç Değil, Sorumluluktur
Bu yazı bir ihbar değil, bir çağrıdır. Çünkü mesele yalnızca iki parsel değil; adaletin, hakkın ve geleceğin kimler için tesis edildiğiyle ilgilidir.
Sormamız gereken sorular şunlardır:
Ali Çetin, 5 bin metrekarelik kamu arazisi için ne kadar kira ödüyor?
Bu alan neden hâlâ eğitim hizmetine açılmadı?
Aynı kamu kurumu, neden Kızılarık’taki yurttaşlara bu kadar acımasız davranıyor?
Kamusal alanları kullanma hakkı yalnızca siyasetçilere mi ait?
Mesele Metrekare Değil, Adaletin Kimden Yana Olduğudur
Türkiye’nin dört bir yanında benzer adaletsizlikler yaşanıyor. Kamusal alanlar kişisel ranta açılırken, halk yıllardır yaşadığı evlerden çıkarılmak isteniyor.
Antalya’daki bu tablo, büyük resmin küçük bir yansımasıdır. Ve bu tabloyu değiştirecek olan şey yalnızca yargı değil, aynı zamanda toplumsal vicdandır.
Unutmayalım: Bir yerde halk gecekondularda yaşamaya çalışıyor, diğer yerde bir siyasetçi kamu arazisinden para kazanıyor.
Bu düzende belirleyici olan şey yalnızca arsanın konumu değil; yurttaşın kim olduğudur.