Sivas’ta Yalnızca İnsanlar Yakılmadı, Vicdan da Kül Oldu

2 Temmuz 1993’te Sivas’ta, bir otelin önüne toplanan kalabalık bağırarak, küfrederek, tehditler savurarak ilerliyordu. İçeride yaşamını yitiren 33 can vardı. Aydın, sanatçı, şair, yazar… Sadece insan değil; fikir, düşünce, umut, türkü, kitap, çocukluk hayali vardı o odalarda.

Ve sonra ateş düştü o otele.
Devlet izledi. Polis izledi.
İtfaiye geç kaldı.
Karanlık erken geldi.

Ben o gün orada değildim. Ama her 2 Temmuz geldiğinde, kendimi oradaymış gibi hissediyorum. Çünkü Madımak Oteli’nde yalnızca insanlar yakılmadı; bu ülkenin vicdanı da orada kül oldu.

Bazılarımız için 2 Temmuz, yalnızca geçmişte kalmış bir trajedi. Televizyonda kısa bir haber, sosyal medyada birkaç paylaşım, sonra unutulacak bir tarih. Ama bizler için Madımak hâlâ yanıyor. Hâlâ sızlıyor içimizde. Hâlâ utancıyla, yarasıyla, hesabıyla duruyor yerli yerinde.

Sormamız gereken çok şey var.
Neden o insanlar koruma altına alınmadı?
Neden o otelin önü boşaltılmadı?
Neden zamanında müdahale edilmedi?
Ve neden hâlâ, aradan geçen 32 yıla rağmen, gerçek sorumlular yargı önüne çıkarılmadı?

Cevap belli: Bu ülkede adalet, çok uzun zamandır ateşe verildi.

Madımak bir anı değil, bir yüzleşme çağrısıdır.
Ama bu ülke, hafızasından utananların ülkesi oldu. Katliamları unutturmak isteyenlerin, karanlıkla hesaplaşmaktan korkanların ülkesi…

Bir dönemin bakanı ne demişti?
“Gazanız mübarek olsun”
Sadece bu cümle bile, Türkiye’nin neyle yüzleşmediğini anlatmaya yeter.

Bugün Madımak’ı anmak yetmez.
Bugün, laikliğe sahip çıkmaktır Madımak.
Sanatın, edebiyatın, halkların kültürünün yanına siper olmaktır Madımak.

Biz unutmuyoruz.
Unutmadık, unutturmayacağız.
Unutanlara inat, her 2 Temmuz’da o yanmış odaların içinden bir türkü yükseliyor:
“Uğruna ölümlere gidilen bir memleket… Uğruna öldürülenler unutulmaz.”

Madımak yanmadı.
Madımak’tan biz doğduk.
Ve biz, o küllerde filizlenen aydınlığın çocuklarıyız.