Kaybettik Ama Yenilmedik

Bülent Uluer’in anısına mücadelesine saygıyla...

Bugün 22 Ağustos 2017.
Devrimci Gençlik (Dev-Genç) Genel Başkanı, 12 Eylül karanlığında “vur emriyle” aranan beş kişiden biri, direnişin ve inadın adı Bülent Uluer’in aramızdan ayrılışının yıl dönümü.

Bülent abinin hayatı üzerine kitaplar yazılır, mücadele üzerine binlerce söz söylenir. Ama ben, kendi küçük anımı anlatmak istiyorum. Çünkü bazen koca bir devrimci hayat, en yalın haliyle, bir masada, bir piponun dumanında, biranın köpüğünde, iki insanın sohbetinde saklıdır.

2010’da, İstanbul’da yaşadığım yıllarda, Bülent abi bana “Ayda bir buluşalım, sohbet edelim” demişti. Ben de bunu nezaketen söylenmiş bir cümle sanmış, unutur diye düşünmüştüm. Oysa aradan bir ay geçtiğinde telefonum çaldı. Tok bir ses:

“Ozan, biz ne konuşmuştuk? Bir ay oldu. Kadıköy’de şu mekânda buluşuyoruz.”

O an utandım. Bülent Uluer çağırıyor, ben umursamaz gibi görünmüştüm. Masaya mahcup oturdum. Özür bile dileymedşm utancımdan... O ise sanki mahcubiyetimi sezmiş gibi, hiç vakit kaybetmeden sohbete daldı. Eski bir devrimcinin şefkatiyle…

Bir cümlesi hâlâ kulaklarımda çınlıyor:

“Konuş onlarla, sakın siyasi tercihlerinden dolayı hiçbir devrimciyle kötü olma.Onlar da kardeşin yoldaşın. Ben yapamadım, sen bari yap.”

O buluşmalar iki yıl sürdü. Hiç politika tartışmadık; daha doğrusu gündelik siyasetle oyalanmadık. Tek meselemiz vardı: Bu sosyalist hareketi nasıl büyütebiliriz? Kitle siyaseti mi, kadro siyaseti mi? Hep o çetin soruya takılırdık: Hem sert olup hem de kitlesel nasıl olunur? Aslında cevabı basitti ama zordu: İlkelerde sert, ilişkilerde esnek olmak…

Bülent abinin aklı hep başkanlığını yaptığı Dev-Genç’teydi. Bir gün, gözlerinde aynı ateşle şunu söylemişti:
“Biz hiçbir şey yapamasak bile 500 bin ordulu bir sermayeye uyku uyutmadık. İki defa darbe yapmak zorunda bıraktık. Kaybettik ama yenilmedik. Çünkü milyonlarca Deniz,Hüseyin,Yusuf, Mahir, Ulaş doğurduk. İsimlerini torunlara değil, milyonlara verdik.”

İşte bu söz, aslında bir hayatın özeti. Kaybettik ama yenilmedik. Çünkü yenilgi, yalnızca vazgeçmekle olur. Vazgeçmeyenler, aramızdan ayrılsa da yaşamaya devam eder.

Bülent abi…
Işıklar içinde uyu. Senin mirasın, bir devrimci iradenin mirasıdır. Senin kahkahaların, bir gün mutlaka özgürleşecek bu toprakların kahkahalarına karışacak.

Ve biz, ardında yürüyenler…
Belki seninle aynı masada biraya eşlik edemeyeceğiz. Ama aynı hayalin masasında buluşacağız: Eşit, özgür, sömürüsüz bir dünya masasında.

Kaybettik ama yenilmedik. Çünkü sen varsın, çünkü biz varız, çünkü milyonlarca Deniz,Yusuf,Hüseyin,Ulaş ve Mahir var. Bazılarımızın adı farklı ancak yüreği aynı...